Amelia cz.2

Łza , ból i krzyk. Cichy krzyk. Amelia poszła na lekcje. Miała w dupie , że nauczyciele zwrócą jej uwagę bo jej ręka krwawi  także miała w dupie to , jak znajomi na to zareagują. Znajomi? Heh.. Raczej chyba wrogowie. Codziennie mówili jaka ona jest beznadziejna , nic nie potrafi tylko ryczy i użala się nad sobą. To nie prawda. Amelia była bardzo wrażliwą dziewczyną oraz nieśmiałą. Nigdy nie poszła do nikogo powiedzieć , iż nękają ją w szkole. Wiedziała , że zostanie wyśmiana i tylko bardziej to uczucie ją przybijało do dołu. Amelia siadła w ławce z zakrwawioną ręką. -O patrzcie! Amelusi się coś stało haha - powiedział jeden kolega z klasy. - Może się popłacze?? Beksa haha - powiedział kolejny z grupki. Po jej policzku popłynęła jedna łza a kolejnych nie mogła wydusić z siebie. Pani weszła do klasy i rzekła - Wyciągamy karteczki! No już raz dwa. - Cholera , znowu nic nie umiem.. głupia matematyka. - pomyślała Amelia. W klasie zrobiło się cicho. Lubiła tą ciszę bo ją uspokajała. Po kilku minutach bezsensownego myślenia Amelia ukryła kartę. - Amelio gdzie jest twoja kartkówka? - zapytała bijąc ją wzrokiem. Amelia nie odpowiedziała. Zamknęła się w sobie. - Oddaj kartkówkę inaczej wpiszę jedynkę - powiedziała surowym tonem. - I tak to nie ma znaczenia - pomyślała Amelia. - No dobrze w związku z tym wpiszę Ci jedynkę. Amelia się nie odzywała a koledzy i koleżanki z klasy zaczęli ją masakrować wzrokiem. - Co się gapicie półgłówki? - pomyślała Amelia robiąc groźną minę. Dzwonek. Nigdy nie lubiła przerw. Zawsze przesiadywała przerwę w toalecie z telefonem. A więc to uczyniła. Po kilku minutach już była w kabinie. - Ale dobrze , nareszcie nie będę oglądać tych fałszywych mord - pomyślała.

WIS